Tradycje uzdrowiskowe Krasnobrodu sięgają XIX w. W 1884 r. dr Alfred Rose zorganizował pierwsze w Polsce sanatorium przeciwgruźlicze zwane Instytutem Kumysologicznym. Jedną z metod leczenia było podawanie kobylego mleka zwanego kumysem, które dostarczał Tatar od specjalnie hodowanych mlecznych klaczy. Kuracjuszami tego sanatorium byli tak Polacy jak i goście zagraniczni. Po kilkunastu latach istnienia z powodu m.in. złego dojazdu sanatorium upadło.
W okresie międzywojennym Krasnobród zaczął rozwijać się jako ośrodek kuracyjny. 7 lipca 1934r. Prezydent RP Ignacy Mościcki dokonał uroczystego otwarcia sanatorium na tzw. Belfoncie. W roku 1939 rozpoczęto budowę kolejnego sanatorium. Podczas okupacji niemieckiej oba obiekty uległy zniszczeniu.
W roku 1950 władze wojewódzkie w przejętym w wyniku reformy rolnej zespole dworskim Kazimierza Fudakowskiego, utworzyły przeciwgruźlicze sanatorium dla dzieci, przekształcone w roku 1957 w Sanatorium Rehabilitacyjne dla dzieci z chorobami reumatycznymi.
W latach siedemdziesiątych podjęto szereg prac projektowych zmierzających do utworzenia uzdrowiska Krasnobród. Opracowano m.in. projekty badań hydro-geologicznych dla ujęcia wód mineralnych oraz program budowy uzdrowiska Krasnobród. Ze względu na sytuację społeczno-polityczną pod koniec lat siedemdziesiątych, nie doszło do realizacji tych ambitnych przedsięwzięć.
